“Douglas Sirk slaagde erin om echt heel subversief te zijn in zijn melodrama’s. Denk maar aan Imitation of Life en de manier waarop hij in 1959 een blanke toeschouwer uitnodigde te voelen wat een zwarte vrouw zou kunnen voelen (…) Sirk lijkt het nooit op iemand gemunt te hebben, in zijn films vind je geen spoor van wrok. Sirks bewuste verlangen wordt compleet ingehaald door zijn eigen film. Dat is wat het zijn kracht, zijn schoonheid geeft.” (Chantal Akerman)