September: Django’s Bastards

In 1966 dreef Sergio Corbucci het geweld tot het uiterste in Django, een van de parels van de Italiaanse western. Het grote succes van deze film maakte van Franco Nero een ster en zorgde ervoor dat Corbucci werd opgenomen in het pantheon van de grote spaghettiwesternregisseurs, de Heilige Drievuldigheid van de drie Sergio’s: Sergio Leone, Sergio Sollima en Sergio Corbucci!

Na dit succes bouwde een hele reeks Italiaanse producties voort op het succes van Django, een typische traditie in de Italiaanse B-cinema! Vaak houdt de gelijkenis op bij de titel, zoals in het geval van Execution (uitgebracht als Django bereidt uw vonnis in Vlaanderen). Deze namaak-Django (de hoofdpersoon heet niet eens Django maar… Clint Clips) werd uitgebracht in 1968, een mythisch jaar voor de Italiaanse western en een absoluut hoogtepunt wat betreft het aantal westerns dat in Italië werd geproduceerd. De film werd geregisseerd door Domenico Paolella, een veteraan in het peplumgenre (vooral bekend is van zijn nonnenfilm The Nuns of the Holy Archangel, met Ornella Muti). Paolella lapt de regels van het genre deels aan zijn laars door excessief geweld te weigeren en zich in plaats daarvan te richten op een dramatisch verhaal over vriendschap. In tegenstelling tot zijn andere westerns, die voornamelijk in Spanje werden opgenomen, filmde hij in bezet Palestijns gebied, waar hij de dorre natuurlijke omgeving gebruikt om de tragische dimensie van het verhaal te benadrukken.

Django the Bastard is de beste western van Sergio Garrone, vooral bekend van zijn Nazisploitations die over de hele wereld werden verboden (SS Experiment Love Camp…). De film is een sfeervolle western met een fantastische (zelfs gruwelijke) inslag, geïnspireerd op John Boormans Point Blank en onderscheidt zich op die manier van de klassieke western.