Biopic van de man die in de jaren 1940 een revolutionair automodel ontwierp, maar werd weggeconcurreerd door de Grote Drie van Detroit. De vorm van de film is even gestroomlijnd als de wagens van Tucker. De titelheld heeft alles van de idealistische, individualistische helden uit de Caprafilms van de jaren 1930.

Een man van twaalf stielen en dertien ongelukken wil een nieuw en degelijk kleedje kopen voor de eerste communie van zijn dochter. Een metaforische zoektocht naar rechtvaardigheid, gelardeerd met humor.

Al Pacino als twijfelende titelheld die undercover gaat om de augiasstal van de New Yorkse politie uit te mesten in wederom een superbe monstering van The Big Apple door Lumet. Resultaat: Pacino’s tweede van vier opeenvolgende Oscarnominaties.

Twee zonen gaan in hongerstaking als protest tegen de slappe houding van hun vader die zich tegenover hen zeer streng opstelt, maar immer als een knipmes plooit voor zijn baas. Ozu varieerde een kwarteeuw later op dit thema met Ohayo.

De film neemt Neither van Morton Feldman en Samuel Beckett (1977), opera voor één stem, als uitgangspunt. De camera gaat langzaam achteruit tijdens een lang sequentieshot van sopraan Sarah Defrise die het stuk a capella repeteert. De duur van de opera wordt gerespecteerd, ook al is het orkest afwezig.