Als cineast debuteerde hij in 1948 met Rubens, de baanbrekende documentaire die hij samen met Henri Storck realiseerde. 

In tegenstelling tot vele van zijn collega-kunsthistorici die zich beperkten tot het aanleveren van een voice-over tekst of scenario, hanteerde Haesaerts zelf de camera om een soort filmische vorm van kunstkritiek te ontwikkelen die hij omschreef als cinéma critique. Het resultaat zijn hoogst lyrische portretten van zowel Oude Meesters als moderne kunstenaars, die de didactische ambities van de kunstdocumentaire perfect wisten te verzoenen met artistiek experiment en filmisch vernuft.

Voorafgegaan door een tweetalige inleiding door Steven Jacobs (professor Universiteit Gent en Universiteit Antwerpen).