De B tot Z-programma’s hebben een paar pareltjes onthuld uit het legendarische Italiaanse giallo-genre, gelanceerd door Mario Bava in de jaren 1960 met The Girl Who Knew Too Much en Blood and Black Lace, en vervolgens overtroffen door Dario Argento met The Bird with the Crystal Plumage. 

Zo konden we prints vertonen van enkele cu­riosa als The Killer Nun, The Strange Vice of Mrs. Wardh of The Fifth Cord, met drievoudig Academy Awards-winnaar Vit­torio Storaro achter de camera. Film­kopijen die inmiddels helaas de geest hebben gegegeven. 

Een van de (toch nog) overgebleven uni­cums is Emilio Miraglia’s The Red Queen Kills Seven Times. Net als in zijn vorige film, The Night Evelyn Came Out of the Grave, vat Miraglia perfect de hybride kant van de giallo. Giallo wordt als genre vaak geassocieerd met een gehandschoende moordenaar en een whodunit-plot, vaste ingrediënten bij Bava en Argento, maar is veel gevarieerder dan dat. Erotische thrillers en ‘complotfilms’ (geïnspireerd op Clouzots Les Diaboliques) maken er ook deel van uit. Miraglia’s films onderscheiden zich van klassieke gialli door de combinatie van gothic- en fantasy-elementen. Een van de vele kwaliteiten van The Red Queen Kills Seven Times is de sublieme muziek van Bruno Nicolai, die hier een echte giallo-soundtrackklassieker aflevert. Muziek maakt trouwens een integraal onderdeel uit van de rijke giallogeschiedenis. Zo werd de soundtrack voor Lucio Fulci’s The Psychic, gecomponeerd door Fabio Frizzi en net zo bezwerend als sommige Goblin-tracks, hergebruikt door Tarantino in Kill Bill. De film dankt zijn reputatie aan zijn beklijvende plot, die met brio de kortverhalen van Edgar Allan Poe herinterpreteert. 

In samenwerking met