September: Django’s Bastards

In 1966 dreef Sergio Corbucci het geweld tot het uiterste in Django, een van de parels van de Italiaanse western. Het grote succes van deze film maakte van Franco Nero een ster en zorgde ervoor dat Corbucci werd opgenomen in het pantheon van de grote spaghettiwesternregisseurs, de Heilige Drievuldigheid van de drie Sergio’s: Sergio Leone, Sergio Sollima en Sergio Corbucci!

Na dit succes bouwde een hele reeks Italiaanse producties voort op het succes van Django, een typische traditie in de Italiaanse B-cinema! Vaak houdt de gelijkenis op bij de titel, zoals in het geval van Execution (uitgebracht als Django bereidt uw vonnis in Vlaanderen). Deze namaak-Django (de hoofdpersoon heet niet eens Django maar… Clint Clips) werd uitgebracht in 1968, een mythisch jaar voor de Italiaanse western en een absoluut hoogtepunt wat betreft het aantal westerns dat in Italië werd geproduceerd. De film werd geregisseerd door Domenico Paolella, een veteraan in het peplumgenre (vooral bekend is van zijn nonnenfilm The Nuns of the Holy Archangel, met Ornella Muti). Paolella lapt de regels van het genre deels aan zijn laars door excessief geweld te weigeren en zich in plaats daarvan te richten op een dramatisch verhaal over vriendschap. In tegenstelling tot zijn andere westerns, die voornamelijk in Spanje werden opgenomen, filmde hij in bezet Palestijns gebied, waar hij de dorre natuurlijke omgeving gebruikt om de tragische dimensie van het verhaal te benadrukken.

Django the Bastard is de beste western van Sergio Garrone, vooral bekend van zijn Nazisploitations die over de hele wereld werden verboden (SS Experiment Love Camp…). De film is een sfeervolle western met een fantastische (zelfs gruwelijke) inslag, geïnspireerd op John Boormans Point Blank en onderscheidt zich op die manier van de klassieke western.

Oktober: Trick or Treat ?

Halloween III: Season of the Witch is het zwarte schaap van de Halloween franchise. Michael Myers is in geen velden of wegen te bespeuren omdat producenten John Carpenter en Debra Hill van mening waren dat de filmserie het potentieel had om uit te groeien tot een anthologiereeks van films die zich rond Halloween afspelen, waarbij elke film zijn eigen personages, setting en verhaallijn zou krijgen. Het publiek lustte er toentertijd geen pap van, de film werd een flop en Michael Myers mocht daarna opnieuw opdraven in de volgende films van de franchise. Voor wie het afslachten van nog meer tieners behoorlijk beu is, is dit bloedstollende buitenbeentje dan wel weer een welkome verademing en een duistere complotthriller op de koop toe.

Met The Sentinel keren we terug naar de hoogtijdagen van de satanische horror, in het zog van The Exorcist en The Omen. De film heeft alles wat een satanische jaren 1970 horrorfilm in huis moet hebben: een stortvloed aan gruwelijke beelden, verbluffende speciale make-up effecten van de legendarische Dick Smith, een plejade Hollywood sterren, waaronder Chris Sarandon, Ava Gardner, José Ferrer, Burgess Meredith, Beverly D’Angelo en John Carradine en dit alles in de regie van Michael Winner (wiens output vanaf Death Wish alsmaar gemener en vreemder wordt) die het exploitatiegehalte tot een ongemakkelijk niveau opvoert en een huiveringwekkende oefening in bovennatuurlijke horror aflevert.

November: Evil Twins

Met deze B-Z is het dubbelop: twee films waar één acteur of actrice twee rollen voor zijn of haar rekening neemt. De thematiek: tweelingen of genetisch identieke broers of zussen.

Vóór 1973 was regisseur Brian De Palma onmogelijk in een hokje te plaatsen: hij maakte komedies, politieke satire en openlijk experimentele films. Maar met Sisters richtte hij zich op de suspense-thriller en ontdekte hij zijn natuurlijke habitat – en een stijl die rechtstreeks zou leiden tot latere meesterwerken als Carrie, Dressed to Kill of Blow Out. Dit eerste uitstapje in horror voyeurisme is een verontrustende en macabere freudiaanse thriller en een beklijvende, stijlvolle lofzang op vrouwelijke destructiviteit.

Japans regisseur Shinya Tsukamoto, die doorbrak met zijn rauwe en beukende cyberpunk experimenten Tetsuo: The Iron Man en Tetsuo II : Body Hammer, ruilt zijn kenmerkende hectische cameravoering in voor een meer statig formalisme. De weelderige beeldvoering, het gedurfde kleurenpalet, de extravagante make-up en kostuumontwerpen en een absurde carnavaleske sfeer doorsneden met scènes vol dynamisch geweld en opzwepende muziek, creëren een unieke sfeer van angst en verwondering. Zelfs in deze periode verfilming naar een kort verhaal uit 1956 van de Japanse mysterie- en horrorschrijver Edogawa Rampo slaagt Tsukamoto erin om het resultaat te doordrenken met zijn manicheïstische zoektocht naar identiteit.

In samenwerking met