Picha, in 1942 in Brussel geboren als Jean-Paul Walravens, groeit op op een dieet van Kuifje, hij was verlekkerd op het exotisme in het werk van Hergé, en Charlie Chaplin, wiens Modern Times hij een sarcastisch en satirisch meesterwerk vindt. Toch wijst niets er aanvankelijk op dat hij animatiefilms zal maken. Hij werkt eerst veertien jaar als cartoonist en karikaturist. Over dat beroep draait hij in 1972 zijn eerste en enige documentaire, Cartoon Circus, in samenwerking met een andere debutant, Benoît Lamy. Daarin presenteren ze het werk van onderen anderen Roland Topor, Siné, Willem, Cabu en Georges Wolinski. Cartoon Circus is deels gefilmd in de kantoren van Charlie Hebdo.

Picha verkast voor een paar jaar naar New York en begint bij zijn terugkeer aan zijn eerste lange animatiefilm. Ervaring met kort werk heeft hij niet, al heeft hij voordien wel publiciteitsfilms getekend. Tarzoon, Shame of the Jungle is een oneerbiedige kijk op Tarzan. Het hoofdpersonage is lui en lelijk, een pantoffelheld die pas in actie schiet wanneer zijn geliefde Jane ontvoerd wordt door een bende reuzepenissen. De film puilt uit van de fallische en groteske grappen. De invloed van Fritz the Cat van Ralph Bakshi is onmiskenbaar. De erfgenamen van Tarzan-bedenker Edgar Rice Burroughs spannen een proces aan wegens schending van hun morele rechten. Ze verliezen in Frankrijk, maar winnen in de V.S. Desondanks groeit Tarzoon ook daar uit tot een cultfilm. Dat is mede te danken aan de stemmencast, gelieerd aan Saturday Night Live, met Bill Murray en Christopher Guest. Opmerkelijk: Tarzoon wordt ingesproken door Johnny Weismuller Jr., de zoon van de oorspronkelijke Tarzan-vertolker.

Na het succes van Tarzoon krijgt Picha de kans om een tweede film te draaien. Hij stort zich met evenveel branie op Darwins evolutieleer. De missing link tussen de mens en dier blijkt een prehistorische baby. Meer anarchistische nonsens en groteske obsceniteiten serveert Picha in Le Big Bang, waarin na een wereldramp nog maar weinig mensen overblijven. En zelfs zij kunnen niet vredig samenleven. Vervolgens is het twintig jaar wachten op Picha’s vierde (en laatste) lange animatiefilm: Blanche-Neige, la suite, een parodie op Sneeuwwitje waarin hij het klassieke sprookjeseinde door de mangel haalt.

Dit programma zou niet compleet zijn zonder twee films van Boris Szulzinger (1945 - 2023), de coregisseur van Tarzoon en producer van Le Big Bang. Szulzinger voert in Les Tueurs fous twee jonge delinquenten op die in een losbandige libertaire zoektocht hun verveling proberen te verdrijven met het vermoorden van willekeurige passanten. Acht jaar en de Tarzoon-ervaring later regisseert hij Mama Dracula, een parodie waarin Dracula (vertolkt door de uit One Flew over the Cuckoo’s Nest bekende Louise Fletcher) haar eeuwige schoonheid maar kan behouden dankzij het bloed van jonge maagden. Alleen blijken die almaar moeilijker te vinden.

Te (her)ontdekken in gerestaureerde vorm!

De restauratie van deze films werd ondersteund en gefinancierd door

Met de steun van