Maart: Boris Szulzinger

Regisseur, scenarist, producent. Boris Szulzinger was van alle markten thuis, maar heeft vooral zijn stempel gedrukt op de in ons land ondervertegenwoordigde genrecinema. Hij was een van de eerste studenten aan de Brusselse filmschool INSAS, liep stage bij Jean-Pierre Melville, was verslaggever in de Verenigde Staten, produceerde documentaires, lanceerde als coregisseur en producent de animatiefilm carrière van cartoonist Picha, en draaide zowel reclamespots (Sabena, Barbie …) als enkele korte films.

Zijn meest gekende langspeler is Les Tueurs fous, gebaseerd op een gruwelijk fait divers uit de zomer van 1971 toen in Frankrijk twee jongvolwassenen zich tien dagen lang onledig hielden met het neerschieten van toevallige voorbijgangers. Szulzinger maakte van de film echter geen aanklacht tegen jeugddelinquentie, maar beperkt zich tot een ijzingwekkend nuchter portret van twee amorele mensen die zonder wroeging een bloederig spoor door Brussel trekken. Critici hadden moeite met de tentoongespreide brutaliteit en verweten de film een gebrek aan morele bezorgdheid. Les Tueurs fous was zijn tijd dan ook ver vooruit en een historische voorloper van de zogenaamde serial killer films die later furore zouden maken.

De tweede film is het geschifte Mama Dracula. Professor Van Bloed krijgt een uitnodiging om een conferentie over bloedonderzoek bij te wonen in een dorpje in Transsylvanië, georganiseerd door Gravin Dracula. De gravin, gespeeld door Oscarwinnares Louise Fletcher, heeft tweelingzonen die de modezaak Vamp openhouden om maagden in de val te lokken wiens bloed wordt gebruikt voor het dagelijkse bad van de matriarch. Flauwe grappen, functioneel naakt en cartoon-achtige actie, de film is pure kolder en een guilty pleasure van formaat.   

April: whodunit

De whodunit (“wie [heeft] het gedaan”) spitst zich toe op het vinden van de dader tussen de verschillende personages in een plot. Deze speelse structuur was niet Hitchcocks favoriet, omdat het volgens hem de spanning om zeep hielp, maar heeft zijn waarde bewezen in verschillende genres zoals de giallo en de slasher.

Robert Siodmaks The Spiral Staircase is een klassieke whodunit en wordt beschouwd als een van de inspiratiebronnen voor de Italiaanse giallo. In 1975 bewerkte de Britse regisseur Peter Collinson (The Italian Job, Fright, The Penthouse) deze klassieker met de stijlmiddelen van de contemporaine giallo van de jaren 1970. Jacqueline Bisset (Bullit) en John Phillip Law (Danger, Diabolik) spelen de hoofdrollen in deze efficiënte remake, geregisseerd door een van de meest veelbelovende regisseurs van de Britse genrecinema… die vijf jaar later op 44-jarige leeftijd vroegtijdig overleed.

Terror Train maakt dan weer deel uit van het gouden tijdperk van de slasher tijdens de jaren 1980. De film speelt zich volledig af in een trein binnen het klassieke slasher-thema van een tiener die wordt lastiggevallen door zijn klasgenoten en vervolgens op wraak uit is. Voortbordurend op het succes van Halloween voert Jamie Lee Curtis, de koningin der scream queens, de film aan… samen met een zekere David Copperfield, die een goochelaar speelt! Dit was de eerste film geregisseerd door de Canadese monteur Roger Spottiswoode, die later carrière zou maken in de mainstream Amerikaanse cinema (de Bond-film Tomorrow Never Dies, Stop! Or My Mom Will Shoot met Stallone …).

Mei: Post-apo

Pas op, je staat op het punt de woestenij van de cinema te betreden, deze avond heeft meer te maken met de letter Z dan met B… Post-nuke, of post-apo, films tonen hoe het de laatste overlevenden van de mensheid na een (vaak nucleaire) ramp vergaat, of ze zich nu verscholen hebben in voertuigen met 2 of 4 (of zelfs meer!) wielen.

Mad Max is in dit genre dé norm en meermaals gekopieerd. Johnny Halliday leek een grote fan te zijn van de film van George Miller, want tijdens zijn concerten in het begin van de jaren 1980 trad hij op met een Mel Gibson-look en ging hij bijlgevechten aan op het podium. Terminus zou van hem de Franse Mad Max maken. De film werd geregisseerd door de gerenommeerde director of photography Pierre William Glenn, die had semengewerkt met enkele van de grootste namen uit de Franse cinema (Rivette, Truffaut, Demy, Costa-Gavras, Tavernier …). De futuristische wereld werd gesuperviseerd door Enki Bilal, in de internationale cast schitterden Karen Allen (Raiders of the Lost Ark) en Jürgen Prochnow (The Keep) … maar toch reed Johnny, voor de gelegenheid peroxideblond, met zijn truck tegen een muur: de film werd een bittere mislukking ondanks de vele middelen die erin werden gepompt.

Met een veel beperkter budget begint de Italiaanse Enzo G. Castellari (Keoma) een post-apocalyptische trilogie met I Nuovi Barbari. Hij speelt daarvoor niet alleen leentjebuur bij Mad Max, maar ook bij Carpenters Escape from New York (nog zo’n geweldige post-apo referentie) en bij Walter Hills The Warriors. Castellari is een meester-imitator (zijn voorgaande film L’ultimo squalo, een kopie van Jaws, leverde hem een rechtszaak op) en ook dit nieuwe genre blijkt hem te liggen … al staat het dan ver af van zijn western- en poliziesco-meesterwerken!

In samenwerking met