Here, kitty, kitty

Beginnen doen we met een double bill waarin de pluizige sterren van menig YouTube-filmpje meer dan gewone kattenkwaad uithalen. De weinig bekende Britse Hammer-film The Shadow of the Cat speelt zich af in een Victoriaans herenhuis waar een schattig poesje getuige is van de moord op haar meesteres. De trefzekere regie van John Gilling en het inventieve gebruik van een anamorfe lens om het gezichtspunt van de kat door de film heen weer te geven, kleuren dit absurd grappige en in stemmig zwart en wit gefilmde moordmysterie.

Sleepwalkers laat ons kennismaken met een zoon en zijn moeder die in een stadje in Indiana in de problemen komen met de plaatselijke kattenpopulatie. De incestueuze moeder en zoon blijken immers gedaanteverwisselende wezens die enkel kwetsbaar zijn voor de klauwuithalen van de gewone huiskat. De van de pot gerukte plot is niet Kings beste moment als schrijver, maar de onwaarschijnlijke plotwendingen maken nu net de charme uit van een film die goed uitgevoerde latex effecten afwisselt met rudimentaire CGI. Bovendien zit het tjokvol cameo’s van genrecoryfeeën als Stephen King zelf, John Landis, Joe Dante, Clive Barker, Mark Hamill en Tobe Hooper. Het maakt deze bijwijlen bloederige junkfood horrorfilm tot een guilty pleasure van formaat. 

Dog Eat Dog

Dat blaffende honden niet zouden bijten wordt door deze twee schokkende sociale satires weerlegd. Verteld vanuit het oogpunt van het titelpersonage via een emotieloze voice-over, volgt Baxter de bizarre reis van een moordlustige bull terriër op zoek naar het juiste baasje. Deze techniek maakt van de hond een tragische held die nu eens sympathie en dan weer afschuw opwekt. Baxter stelt zichzelf existentiële vragen over zijn hondenleven waaruit een dogmatische, gefrustreerde en gedesillusioneerde persoonlijkheid blijkt die, op zoek naar zijn geluk, de destructieve weg opgaat. De debuutfilm van Frans regisseur Jérôme Boivin, die samen met Jacques Audiard het script schreef, sloeg indertijd in als een bom. Subversief en verontrustend, krijgen we via de gebroken psyche van een hond een waarschuwende blik op de mens aangereikt. Het resultaat is een ijzige parabel over onderwerping aan fascisme die dringend aan herontdekking toe is.

Een jonge vrouw die ’s nachts werd aangerand besluit tot de aanschaf van een aanvalshond en volgt hiermee een trend in haar buurt, actief gepromoot door een charismatische hondentrainer. Zijn beesten lijken erop getraind om iedereen aan te vallen die niet helemaal past binnen de gevestigde normen van de wijk, of het nu migranten, minderheden of lastige tieners betreft. Schrijver/regisseur Alain Jessua levert met Les Chiens een bloedstollende dissectie van de angsten van de moderne samenleving af die ook vandaag nog als een mokerslag aankomt.

Who Let the Dog Out?

Deze double bill bewijst dat de beste vriend van de mens niet altijd de trouwe en aaibare viervoeter is waarvoor men hem aanneemt.

In Man’s Best Friend dringt een journaliste een onderzoekscentrum binnen waar allerlei experimenten op dieren worden uitgevoerd. Ze bevrijdt er Max, een brave Tibetaanse mastiff, die ze mee naar huis neemt. Wat ze niet weet is dat de hond genetisch is gemodificeerd om er de ideale moordmachine van te maken. Al snel is geen krantenjongen, postbode of kat in de buurt nog veilig. Regisseur John Lafia’s amusante en wild absurde mix van scifi techno thriller en Animal Attack prent is behoorlijk efficiënt en grossiert in een aantal geweldige animatronics effecten.

Cujo is een wat onderschatte verfilming van Stephen Kings gelijknamige roman. Het New England decor, de thematiek van wilde beesten en het achtergrondverhaal van echtelijke ontrouw doen denken aan Jaws. Alleen is het beest hier niet een van nature mensonvriendelijk roofdier, maar een trouwe viervoeter met het sympathieke mombakkes van een sint-bernard. Door de beet van een met rabiës besmette vleermuis verandert deze brave loebas in een razend monster dat een klein dorp terroriseert, een paar toevallige voorbijgangers verscheurt en het uiteindelijk gemunt heeft op zijn baasje, een jongen van vijf die samen met zijn moeder als ratten in de val van hun defecte Ford Pinto zitten. Regisseur Lewis Teague gebruikt alle truken van de foor om de spanning en terreur naar het kookpunt te brengen en slaagt erin om de primitieve angst haast tastbaar te maken.

In samenwerking met