In een ontvolkt dorpje in Calabrië tellen de achterblijvers de traag wegtikkende seconden af, zoals een passieve ouderling die met een bijna ontroerend geduld op de dood wacht. Er wordt niet gepraat in Il dono, maar in dit uitgebalanceerde filmgedicht vol diepmenselijke warmte klinkt zwijgen veelzeggender dan duizend woorden.