Het tweede deel van het tweeluik dat Shlomi Elkabetz regisseerde over zijn zus Ronit, is gewijd aan de actrice en de ziekte die haar op 51-jarige leeftijd het leven zal ontnemen.
Zonder zelfgenoegzaamheid of voyeurisme, zonder verheerlijking of sentimentaliteit, vindt Shlomi Elkabetz omwegen (gedurfde ensceneringen, gebruik van Bernard Herrmanns hartverscheurende muziek voor Hitchcocks Vertigo) om te spreken over de afwezigheid, het onuitspreekbare, en om de geest van zijn geliefde zus op te roepen, die hem de rest van zijn leven zal blijven achtervolgen. Door film en leven zo intiem te vermengen, met middelen die zowel rudimentair als verbluffend zijn, bewandelt Cahiers noirs de weg van een thriller waarvan het onmogelijke doel is om de dood te vermijden. Het samenspel tussen documentaire en fictie om dit te bereiken maakt van deze film een veeleisend werk dat het verdient om gezien te worden. Het is een van de grootste portretten van een actrice ooit gezien.

Merk op dat Cahiers noirs I en II twee afzonderlijke documentaires zijn. Ze kunnen afzonderlijk worden bekeken, maar het bekijken van beide films is een unieke ervaring die wij zeker aanbevelen.