B à Z / B tot Z

Uit de donkerste hoeken van de collectie van CINEMATEK speciaal voor u opgevist: hilarische B-films, bloedstollende thrillers, spannende flikkenfilms, gialli, slashers, blaxploitation en andere films met een hoek af. Een stuk niet te missen alternatieve filmgeschiedenis. Iedere laatste vrijdag van de maand, double bill: twee thematisch of anderzijds gelinkte films voor de prijs van één ticket.

September: Murders by the Lake

Crystal Lake is een van de meest legendarische locaties uit de horrorcinema. Het vervloekt vakantiekamp aan een meer wordt immers gekweld door een van de grootste boogeymen uit de geschiedenis van de Amerikaanse slasher: Jason Voorhees. Met niet minder dan 12 films is de Friday the 13th-serie een van de succesvolste horrorfranchises ooit! De Friday the 13th-films, door de jaren heen neergesabeld door critici, zijn inderdaad zeer basic vergeleken met de avonturen van Freddy Krueger of Michael Myers, maar dankzij een formidabel efficiënte marketing scoorden ze film na film bij het publiek. Het eerste opus werd geregisseerd door Sean S. Cunningham, een van Wes Cravens eerste medewerkers, die wilde voortbouwen op het succes van Carpenters Halloween met een wredere en extremere film. Het was zo’n succes dat gedurende de jaren 1980 een hele golf slashers volgden, waarvan sommige, zoals Sleepaway Camp en The Burning, terugkeerden naar de mythische setting van het meer. The Possessed is dan weer van de hand van Luigi Bazzoni (The Fifth Cord, Footprints on the Moon), een van de meest briljante regisseurs van de giallo, het Italiaanse genre dat de slasher sterk beïnvloedde. Bazzoni’s eerste film bevindt zich op het kruispunt tussen giallo-intrige, met een vrouw die dood wordt aangetroffen op de bodem van een meer, en auteursfilm à la Antonioni. Dat Giuglio Questi (Death Laid an Egg, Django Kill… If You Live, Shoot!) het scenario schreef hoeft dan ook niet te verwonderen, gezien diens voorliefde om genrefilms te vermengen met een meer arty cinema, verwant aan de Franse Nouvelle Vague.

Oktober: Badass Bronson

Charles Bronson blijft ongetwijfeld een van de bekendste stoere jongens van het grote scherm. Zijn gespierde lichaamsbouw, granieten kop en minimale gezichtsuitdrukkingen (opgepast wanneer hij zijn ogen tot spleetjes knijpt!) maakten van hem meer een fysieke dan verbale acteur; een man van weinig woorden die veeleer zijn vuisten of schietijzers laat spreken. Geboren in 1921 als Charles Dennis Buchinski in een verpauperde Litouwse immigrantenfamilie in Pennsylvania, begon hij zijn carrière in de koolmijnen en ging pas na zijn militaire dienst tijdens WOII acteerlessen volgen in Californië. In het Hollywood van de jaren 1960 schopte hij het tot karakteracteur met significante bijrollen in actiefilms als The Magnificent Seven, The Great Escape en The Dirty Dozen. Hij werd pas echt een succesacteur toen hij in 1968 de Atlantische Oceaan overstak om in Europa te schitteren in Sergio Leone’s spaghettiwestern Once Upon A Time in the West, in de Franse heist thriller Adieu l’ami, op voorspraak van en samen met Alain Delon, en uiteindelijk als hoofdrolspeler in Sergio Solima’s Violent City. Bronson werd zo populair dat de Fransen hem de bijnaam “le sacre monstre” toedichten en de Italianen gaven hem het koosnaampje “Il brutto” (de lelijkaard).

Hij keerde terug naar huis om ook de Ameri-kaanse markt te veroveren, iets wat hem uiteindelijk lukte met zijn iconische rol van vigilante in Death Wish, een film van Michael Winner. Midden de jaren 1970 was Bronson een megaster en een van ’s werelds beste box office attracties (met o.a. ook succes in Azië en het Midden-Oosten). Met Michael Winner zou Bronson in totaal 6 actiefilms draaien waaronder Death Wish 2 en, een dikke tien jaar na de originele film, de compleet geschifte derde vervolgfilm. De 64-jarige Bronson, wiens carrière op dat moment bergafwaarts begon te gaan, stemde met tegenzin toe en deed zijn ding met zijn gebruikelijke flair maar de echte sterren zijn de onwerkelijke hoeveelheid zinloos geweld, de hallucinante body count en de gigantische plotgaten die de filmmakers in dit actievehikel wisten te proppen

November: Italian pop

Shebam ! Pow ! Blop ! Wizz !

Tijdens de jaren 1960 kende de popesthetiek hoogdagen in de Italiaanse cinema. De fumetti neri (stripverhalen voor volwassenen in de stijl van Diabolik) overspoelden de krantenwinkels en ook de invloed van op-art (optische kunst) was merkbaar in auteursfilms (Marco Ferreri's Break-Up) en B-films (Mario Caiano's Eye in the La-by-rinth).

Voordat Elio Petri beschouwd werd als een van de belangrijkste namen uit de Italiaanse auteurscinema (hij won de Gouden Palm voor La classe operaia va in paradiso) waagde hij zich in zijn begindagen ook aan genrefilms. Zoals sciencefiction in The Tenth Victim, naar een verhaal van Robert Sheckley. Net zoals in Le Prix du danger van Yves Boisset, naar dezelfde auteur, staat een klopjacht tegen de achtergrond van een dystopische maatschappij centraal. Hierin neemt een blonde Marcello Mastroianni het op tegen Ursula Andress als meedogenloze moordenares! Vandaag wordt de film door zijn uitgekiende esthetiek en opvallende kostuums beschouwd als een toonbeeld van pop cinema en cinematografische op-art.

In 1968 adapteerde Mario Bava Diabolik, zonder twijfel het meest populaire Italiaanse stripverhaal en katalysator voor het duizelingwekkende succes van het medium in die periode. Hoewel de auteurs van de originele strip, de zusjes Giussani, niet te spreken waren over het resultaat, blijft de film een juweel van de pop cinema. Enkel Bava’s artisanale genialiteit maakte het mogelijk de productie van de film, die geteisterd werd door allerlei tegenslagen, tot een goed eind te brengen. De rampspoed achtervolgde de productie zelfs tot na de opnameperiode: de originele opnamen van Ennio Moriccone’s score gingen verloren in een brand, waardoor een van zijn mooiste composities ooit enkel te beluisteren valt bij het bekijken van de prachtige beelden van de film!

In samenwerking met