Samuel Fuller, 'filmmaker-smokkelaar' (Martin Scorsese), is een van de meest controversiële figuren van de Amerikaanse cinema. Zijn woeste, brutaal-harde films, propvol ideeën en formele uitvindingen, zijn als paradoxen die realisme en buitensporigheid, brutaliteit en finesse, geweld en zachtheid met elkaar verzoenen.

Vanaf zijn zeventien, en zijn ervaring als freelancejournalist voor de misdaadpagina's, wordt Fuller geconfronteerd met de onderwereld, met marginalen, outlaws en andere onaangepasten die later zijn films noirs zullen bevolken. Fuller is een een van de onbetwiste film noir-meesters, zoals blijkt uit Pickup on South Street, Underworld U.S.A., Park Row of Shock Corridor, die beschouwd wordt als zijn beste film. Het zijn radicale films, waarin hij de naakte, harde, onopgesmukte waarheid wil laten zien. Ze werpen, verstoken van elke moraliserende toon, een lucide blik op de mens, en peilen - zonder te oordelen - naar de donkerste hoeken van de menselijke ziel. Een credo dat je ook terugvindt in de vele oorlogsfilms die Fuller maakte, en die stuk voor stuk gevoed werden door zijn ervaring als soldaat tijdens WO II, van Fixed Bayonets tot de autobiografische The Big Red One.
Zijn films noirs en zijn oorlogsfilms, de twee genres waarmee hij het meest wordt geassocieerd, hebben één ding gemeen: geweld. Maar in tegenstelling tot veel Amerikaanse filmmakers is geweld bij Fuller nooit gratuit, wordt het altijd functioneel ingezet. Fuller beschouwt geweld als een fait accompli van de samenleving en van de menselijke conditie - en 'cinema is een slagveld', zoals hij met aplomb verkondigt in Pierrot le fou. Die laatste is Godards meest 'fulleriaanse' film, want je treft er gelijktijdig de meest extreme gevoelens en toestanden aan: liefde, haat, actie, geweld, dood. In één woord: emotie. Ter gelegenheid van de 20e verjaardag van het overlijden van deze einzelgänger binnen de Amerikaanse cinema toont CINEMATEK u een aantal hoogtepunten uit zijn oeuvre.